महादेवाची प्रार्थना करताना बाणासुर पुढे म्हणाला-
आम्हांऐशांचे अपूर्ण काम । पूर्णकर्ता तूं अमरद्रुम ।
हें जाणोनि श्रीपदपद्म । नमितों सप्रेम सद्भावें ।
विनीत ऐकूनि बाणवाणी । शंभु पुसे दावूनि पाणि ।
काय अभीष्ट तुझिये मनीं । मागें म्हणूनि आज्ञापी ।
शिवाची प्रसन्नता देखोनि। मागता झाला सहस्रपाणि। तें निरूपी बादरायणि। ऐकें श्रवणीं कुरुवर्या ।
बाणासुर महादेवांना म्हणाला-हे महादेवा! आपण सर्व चराचर जगाचे गुरू आणि ईश्वर आहात. मी आपणास नमस्कार करीत आहे. ह्या लोकांचे मनोरथ पूर्ण झालेले नसतात, त्यांचे ते मनोरथ पूर्ण करणारे आपण कल्पवृक्ष आहात. त्यावर महादेव म्हणाले – हे बाणासुरा! तुझी काय इच्छा आहे, सांग.
शङ्करातें म्हणे बाणा । सहस्र बाहूंची आंगवण ।
त्वां हे दिधली मजला पूर्ण । तो भार संपूर्ण मज वाटे ।
पाहतां त्रैलोक्मयाच्या ठायीं । मजसीं प्रतियोद्धा अपर नाहीं । तुजवांचूनि दुसरा पाहीं । समरमहीं जोडेना ।
तूंचि एक माझेनि पाडें । यालागीं सत्वर मजसी भिडें।
बाहुस्फुरण दाटलें गाढें । योद्धा न जोडे बळसिंधु ।
बाणासुर म्हणाला- भगवन ! आपण मला एक हजार हात दिले आहे. परंतु ते मला केवळ भाररूप झाले आहेत. कारण या त्रैलोक्मयात आपणाखेरीज माझ्याबरोबरीचा दुसरा कोणीच योद्धा मला आढळत नाही. मम दोर्दंडी वीरश्रीकंडू । दाटला असे महाप्रचंडू। दिग्गजेंसी इच्छीं भिडूं । परी ते पाडू न करिती । अगा हे आद्या प्रणवरूपा । वीर श्रीमदें चढूनि कोपा । धांवता तिहीं सांडूनि दर्पा । पळते झाले दिगंतीं । पर्वत लोटलिया मजवरी । चूर्ण करीन मुष्टिप्रहारिं । यालागीं तूतें प्रार्थीं समरिं । पुरवीं त्रिपुरारि मम इच्छा।
बाणासुर म्हणाला- हे आदिदेवा ! एक दिवस लढाईसाठी माझे हात एवढे सळसळू लागले की, मी पर्वत फोडीत दिग्गजांवर चालून गेलो. परंतु तेसुद्धा मला भिऊन पळून गेले. मला तुमच्या समान योद्ध्याशी युद्ध करायचे आहे. त्यासाठी मी उत्सुक झालो आहे.
हें ऐकून शंभु म्हणे ।अभाग्या कायसें हें मागणें ।
क्रोधें प्रज्वळलेनि नयनें । बोधी वरदानें प्रतियोद्धा ।
गोपुरशिखरिंचा मयूरकेतु । तुझा भंगेल जैं अकस्मातु।
त्वद्दर्पहंता वीरश्रीनाथ । होईल प्राप्त तैं समरिं ।
माझेनि पाडें अपर रुद्र । समरंगीं तुज जोडेल वीर ।
हें ऐकूनि बाणासुर । आह्लाद थोर पावला ।
ते ऐकून रागावून भगवान शंकर म्हणाले- ‘अरे मूर्खा ! ज्यावेळी तुझी रथावरील ध्वजा मोडून खाली पडेल, त्यावेळी माझ्यासारख्याच योद्ध्याशी तुझे युद्ध होईल आणि तो तुझा गर्व नाहीसा करील.’ परिक्षिता ! हे ऐकून मूर्ख बाणाला अतिशय आनंद झाला.
इतुकी शङ्कर बाणाप्रति । बोलिला सक्रोध वरदोक्ति ।
ऐकोनि हरिखेला दुर्म्मति । सदनाप्रति प्रवेशाला।
प्रवेशोनियां आत्मभुवनीं । विवरी शिवाची वरदवाणी। प्रलयरुद्रतुल्य रणीं । योद्धा लाहेन कैं आतां ।
– अॅड.देवदत्त परुळेकर