कोरोनाने लॉकडाऊनच्या काळात काहींना काही विचित्र अनुभव दिले आहेत.
आमच्या घराजवळ एक छोटे गृहोपयोगी वस्तूंचे दुकान आहे. घरात लागणाऱया छोटय़ा मोठय़ा वस्तू म्हणजे प्लास्टिकचे मग, केरसुण्या, लायटर, स्वयपाकघरात लागणाऱया कात्री-सुऱया वगैरे वस्तू आम्ही तिथून घेतो.
पण दुकानाच्या मालकांशी खास दोस्ताना होण्याचे कारण अगदी मजेदारच होते. एकदा लायटर आणण्यासाठी गेलो होतो. मालक जाड भिंगाचा चष्मा लावून शब्दकोडे सोडवीत होते. मी डोकावून पाहिलं. त्यांना अडलेला शब्द सांगितला. त्यांनी आणखीन काही शब्द विचारले. ते मी पटापट सांगितल्यावर आश्चर्याने ते म्हणाले, “तुमची मराठी भाषा लई पॉवरफुल हो.’’
“तसं काही नाही.’’ “तुम्ही किती फटाफट सगळी उत्तरं सांगितली.’ “कारण ते शब्दकोडं मी स्वतः रचलेलं आहे.’’
त्या दैनिकासाठी मी अनेक वर्षे शब्दकोडी बनवतो आहे. हे समजल्यावर मालक माझ्यावर जाम खुश झाले. आमची दोस्ती झाली. त्यांनी मला चहादेखील पाजला. लॉकडाऊनच्या आधी काही दिवस ते गावी गेले आणि तिकडेच अडकले. त्यांचा मुलगा इथेच होता. पण दुकान बंद होतं. ऑगस्ट महिन्यात त्यांचं दुकान सर्वात उशिरा उघडलं. गॅस शेगडीसाठी लागणारा लायटर खरेदी करायला गेल्यावर दुकानात मालकांचा हार घातलेला फोटो दिसला. मनात कसंतरीच झालं. मुलाकडे चौकशी केली. काय झालं अचानक? तर जुलै महिन्यातच वडील आले होते. अचानक म्हणे शुगर वाढली, दवाखान्यात दाखल केलं, दोन दिवसांनी गेले.
समजलं-वडील कोरोनानेच गेले. हा पंधरा दिवस क्वारंटिन झाला आणि म्हणून उशिरा दुकान उघडलं. आसपासच्या लोकांना कोरोनाबद्दल समजलं तर भीतीमुळे ग्राहक येणार नाहीत ही चिंता.
मला समजलं आहे हे त्याला समजू दिलं नाही. मी लायटर बरोबर आणखीन चार वस्तू (नको असताना) खरेदी केल्या. घरी येताना विचार करीत होतो. एखाद्याला हा आजार होणं हा गुन्हा नाही. तरी त्या माणसाशी, कुटुंबांशी लोक असं का वागतात? असं वागल्यावर आपण सुरक्षित राहू असं त्यांना वाटतं का?
परिक्षित राजाची गोष्ट आठवली. तक्षक नाग चावू नये म्हणून तो कडेकोट बंदोबस्तात लपला होता. पण एके दिवशी बोरे खाताना एका बोरातून अळी निघाली. तिच्यातून तक्षक प्रकटला व त्याला चावला.
कोरोना त्या तक्षकासारखा वाटतो.