आमचा मित्र नागजंपी ऊर्फ नाग्याच्या लग्नाला चाळीसहून अधिक वर्षे झाली. अवघाचि संसार पार पडला. प्रपंच नेटका झाला. पण त्याच्या विसराळूपणात फरक पडला नाही. परवा तो आंघोळीला जाताना टॉवेल न्यायला विसरला. तरुण नवऱयाने आंघोळीला जाताना टॉवेल विसरणे, जोडीदाराने तो देतानाचा चिमुकला प्रणयप्रसंग वगैरे गोष्टी लेखकांनी अति रोमँटिक करून ठेवल्या आहेत. राजकारणात नाथाभाऊंवर होणारा अन्याय आणि त्यांनी केलेल्या त्राग्याच्या बातम्यांप्रमाणे टॉवेलकथांचाही आता कंटाळा आला आहे. सांगायची गोष्ट अशी की नाग्या आजही टॉवेल विसरतो. आंघोळ झाल्यावर नंदिनीला हाका मारतो. स्वयंपाकघरात रेडिओवरची भावगीते, कुकरच्या शिट्टय़ा आणि फोडणीच्या आवाजात तिला हाक ऐकू जात नाही. हाका मारून नाग्याचा कंठ सुकतो. अंगदेखील इतके सुकते की उरलेला भाग छोटय़ा रुमालाने पुसता येईल. मग तो चडफडत बाहेर येतो आणि आतल्या खोलीत पळतो. तर… तो टॉवेल विसरला. आंघोळ झाल्यावर त्याने हाक मारली, “नंदिनी, माझं टॉवेल देतंस काय?’’
नंदिनी स्वयंपाकघरात बसून व्हॉट्सअपवर कुठला तरी मजेदार व्हीडिओ बघत होती. करवादत तिने जवळचा टॉवेल उचलला आणि न्हाणीघराशी तणतणत गेली, “बै, बै, बै, चाळीस वर्षं झाली लग्नाला, पण हे साहेब आत्मनिर्भर व्हायचं नाव घेईनात. टॉवेल न्यायला काय होतं हो?’’
“संसारात आत्मनिर्भर काही नसतंय. मी स्वयंपाकात आत्मनिर्भर असतं तर स्वतः पोळय़ा आणि भाजी करून सुखात राहिलं असतं. मग तू आयुष्यभर कुमारी राहिलं असतं.’’
“काही राहिले नसते हो कुमारी. तुमच्याहून चांगली स्थळं आली असती मला.’’
“मी म्हणजे राज्य सरकार आणि तू केंद्र सरकार असतंय. माझं पगार, पेन्शन, पीएफ म्हणजे माझं महसूल-तुला दिल्यावर तू मला रोज चहा, नाष्टा, जेवण आणि टॉवेलचं किट देतंय. ते म्हणजे माझं जीएसटीतला हिस्सा असतंय. तू ते वेळेवर देणं तुझं कर्तव्य असतंय. पण तू कर्तव्य पार पाडत नसतंय. आयुष्यभर माहेरचं दौरा, मैत्रिणींबरोबर भिशीपार्टीचं इव्हेंट केलं. माझं महसूल उडवलं. मला एक टॉवेलचं किट देताना पण खळखळ -’’
बोलता बोलता नाग्याने जोरदार किंकाळी फोडली. कारण नंदिनीने व्हॉट्सअपच्या नादात त्याला आपल्या एप्रनभोवतीचा फोडणीचे हात पुसलेला टॉवेल दिला होता आणि त्या टॉवेलने तोंड पुसताना नाग्याच्या डोळय़ात तिखट गेलं होतं!