सिंधुदुर्गातील पहिल्या अन् एकमेव रुग्णाची कहाणी त्याच्याच जुबानी : डॉक्टर, आरोग्य कर्मचाऱयांनी दिला धीर
शिमगोत्सवासाठी मेंगलोर
एक्सप्रेसने गावी
सुरुवातीला डोके जड
अन् अंगदुखी जाणवली
गुढी पाडव्या दिवशी गुढी
उभारतानाच आले पोलीस
योगेश गोडवे / कणकवली:
कोरोनाने जगभर धुमाकुळ घातला आहे. जिल्हय़ात कोरोनाचा रुग्ण सापडल्यानंतर जनता भयभीत झालीच, परंतु संपूर्ण प्रशासनही हादरून गेले. पोलीस प्रशासन, महसूल व आरोग्य विभाग त्वरित कामाला लागले. एका रुग्णासाठी जिल्हय़ातील प्रशासनाची धावपळ सुरू झाली. या सर्व घडामोडी सुरू असताना ज्या रुग्णाला कोरोनाची लागण झाली, त्याने मोठय़ा आत्मविश्वासाने व मनोधैर्याने या संकटावर मात केली. सध्या तो रुग्ण सर्व अहवाल निगेटिव्ह प्राप्त झाल्यानंतर ठणठणीत बरा होऊन घरी परतला आहे.
परंतु सुरुवातीपासून या गंभीर परिस्थितीला कसा सामोरा गेला, याचा अनुभव या रुग्णाने ‘तरुण भारत’शी बोलताना व्यक्त केला.
उदरनिर्वाहासाठी मुंबईत
मी मूळचा कणकवली तालुक्मयाचा रहिवासी. उदरनिर्वाहासाठी कुटुंबियांसोबत डोंबिवली-मुंबई येथे राहतो. गावी घर व जमीन बागायती असल्याने माझी 78 वर्षीय आई मात्र गावीच राहते. त्यामुळे मी नित्यनेमाने दोन ते तीन महिन्यांतून गावी येतोच. गावातील प्रत्येक सणालाही मी गावी येतो.
शिमगोत्सवासाठी ‘मेंगलोर’ने आलो!
गावातील शिमगा उत्सव व गुढीपाडव्यासाठी मी मेंगलोर एक्सप्रेसमधून 20 मार्च रोजी गावी आलो. शिमगोत्सवासाठी 21 व 22 रोजी गावातील देवतांच्या पालखीसोबत फिरलो. 23 रोजी ग्रामपंचायत व आरोग्य विभागातर्फे गावात मुंबई अथवा परदेशाहून कोणी आला असल्यास प्राथमिक आरोग्य केंद्रामध्ये तपासणी करून घेण्यासंदर्भात सूचना देण्यात आल्या. त्यानुसार 24 रोजी नजीकच्या प्राथमिक आरोग्य केंद्रात तपासणीसाठी गेलो. त्यावेळी डोके जड व अंग दुखणे या व्यतिरिक्त कोणतेही लक्षण नव्हते. त्यामुळे आरोग्य केंद्राच्या वैद्यकीय अधिकाऱयाने तपासणी करून घरी जाण्यास सांगितले.
गुढीपाडव्यालाच ओरोसला नेले
25 मार्च रोजी घरात गुढी उभी करत असतानाच वैद्यकीय केंद्राचे अधिकारी व कर्मचारी, पोलीस माझ्या घरी आले. त्यांनी मला तपासणीसाठी ओरोस येथे नेण्यात येणार असल्याचे सांगितले. सणाच्या दिवशी अचानक हा प्रकार घडल्याने माझी वृद्ध आई घाबरून गेली. परंतु मी मनोधैर्य खचू दिले नाही. प्रशासनाच्या सूचनांचे पालन करून मी व आई जिल्हा रुग्णालयात जाण्यास तयार झालो.
आईची व माझी वेगळय़ा वॉर्डात तपासणी
जिल्हा रुग्णालयात माझी व माझ्या आईची वेगळय़ा वॉर्डमध्ये तपासणी करण्यात आली. त्यानंतर मला एका विश्रामगृहातील रुममध्ये थांबण्यास सांगितले व आईला रुग्णालयातच दाखल करून घेतले. दुसऱया दिवशी मला येथून आयसोलेशन वॉर्डमध्ये हलविण्यात आले आणि माझ्या लाळेचे नमुने तपासणीसाठी घेण्यात आले. यावेळी ही माझी कोरोनाबाबतची तपासणी असल्याची पूर्ण खात्री झाली. मी मनोधैर्य खचू दिले नाही. कारण माझ्या आईलाही सांभाळण्याची जबाबदारी माझ्यावर होती. त्यावेळी संपूर्ण वॉर्डमध्ये मी एकटाच होतो, आईवर मात्र दुसऱया वॉर्डमध्ये उपचार सुरू होते. ती घाबरलेली असल्याने मी फोनवरून तिला धीर देण्याचा प्रयत्न करत होतो.
अहवाल पॉझिटिव्ह आल्याचे सांगितले
तीन दिवसांनी माझा कोरोना अहवाल पॉझिटिव्ह आल्याचे मला सांगण्यात आले परंतु माझा आत्मविश्वास दांडगा होता. मला कोणतेही गंभीर लक्षण नसल्याने मी यातून पूर्ण बरा होणार, हाच विश्वास मनाशी बाळगला होता. मी अजिबात घाबरून न जाता या स्थितीला खंबीरपणे सामोरे जाण्याचे ठरविले. तपासणीला येणारे डॉक्टर व परिचारिका यांनीही मला ‘तुम्ही लवकरच बरे होणार आहात’ असा धीर दिला होता. फक्त पुढील चौदा दिवसांत मला कोणाशीही संपर्क ठेवता येणार नसल्याचे दु:ख मात्र होते.
रोजची व्यायामाची सवय!
रोज व्यायाम करण्याची सवय व पोषक शाकाहारी आहार, यामुळे माझी प्रतिकारशक्ती चांगली होती. त्यात मी संपूर्ण निर्व्यसनी असल्याने मुळात मला कोणतीही शारीरिक व्याधीही नव्हती. मुंबईतील एका नावाजलेल्या कबड्डी संघातील मी उत्तम खेळाडू असल्याने रोजच्या व्यायामाची ही तेवढीच आवड होती. त्यामुळेच आज वयाच्या 58 व्या वर्षीही मी पूर्ण तंदुरुस्त आहे. त्यामुळे कोरोनाची लागण झाल्याचे कोणतेही लक्षण अथवा त्रास मला जाणवत नव्हता.
अध्यात्म हीच माझी शक्ती
पुढील 14 दिवस या परिस्थितीला शांतपणे सामोरे जाण्याची माझी तयारी होती. काळजी होती, ती फक्त आईची. कारण तिच्याशी मला संपर्क करता येत नव्हता. मला अध्यात्माची आवड असल्याने या दिवसात मी मंत्र उच्चार, ध्यानधरणा, विविध देवतांची पुस्तके वाचणे, श्री दत्तगुरुंचे नाम जप हे रोज सुरू ठेवले होते. माझे मनोधैर्य वाढविण्यासाठी अध्यात्म हीच माझी शक्ती होती. त्यामुळे रुग्णालयातील त्या वॉर्डमधील एकाकी आयुष्यासाठी अध्यात्माचा आधार मिळाला. अशा भयानक रोगापासून मुक्ती मिळवताना औषधोपचाराबरोबरच मानसिक आरोग्य चांगले असणे गरजेचे असते. त्यासाठीच अध्यात्माची जोड लागते.
डॉक्टर्स, आरोग्य कर्मचारी देवासारखेच
माझ्या तपासणीसाठी येणारे डॉक्टर व सर्व परिचारिका यांनाही मी देवासारखेच मानत होतो. कठीण प्रसंगांमध्ये त्यांनी मला आधार देऊन मोठे सहकार्य केले. रोज तपासणीसाठी येणाऱया परिचारिका ‘तुम्ही लवकरच बरे होणार’ असे सांगून माझे मनोधैर्य वाढविण्याचा प्रयत्न करीत असत. एकाकी जीवनाला कंटाळून माझीही काहीवेळा चिडचिड होत असे. परंतु तेथील सर्व डॉक्टर व परिचारिका यांनी कोणतीही तक्रार न करता, माझी काळजी घेऊन उत्तम सेवा देण्याचा प्रयत्न केला. त्याबद्दल तेथील सर्व स्टाफचा मी आयुष्यभर ऋणी राहीन.
अहवाल निगेटिव्ह आल्याचे समजले
दहा दिवसानंतर माझे पुढील दोन तपासणी अहवाल निगेटिव्ह आल्याचे समजले. परंतु त्या दहा दिवसांमध्ये या रुग्णालयाच्या वातावरणात मला कोरोना झाला होता, याचाही विसर पडला. त्यामुळे कोणतीही भीती अथवा मानसिक ताण नव्हताच. 9 एप्रिल रोजी 14 दिवसानंतर मला डिस्चार्ज देण्यात आला. माझी योग्य तपासणी व उत्कृष्ट सेवा देऊन मला माझ्या घरापर्यंत आणून सोडण्यात आले. नजिकच्या शहरांमध्ये कडधान्य विकून आतापर्यंत आईने कष्टात दिवस काढले होते. परंतु आज ओढवलेल्या प्रसंगाने ती पूर्ण खचून गेली आहे. नव्याने मिळालेले आयुष्य ही पांडुरंगाची कृपा असल्याचे ती सांगते.