“हॅलो, ताई, अगं कशी आहेस? घरी आलीस हे कळून खूप बरं वाटलं गं. तू पॉझिटिव्ह निघाल्याचं कळलं आणि माझे हातपायच गळून गेले गं. तुला फोन करायचा होता. पण सगळे म्हणाले की कोरोनाच्या पेशंटला बोलताना दम लागतो. म्हणून म्हटलं की तू घरी आल्यावरच फोन करीन. पण रोज टीव्हीवर दाखवायचे की म्हणे पेशंटला खाट मिळाली नाही, ते कसलं इंजेक्शन आणि ऑक्सिजन मिळालं नाही. ते बघून खूप भीती वाटायची.’’
“नाही, तसं काही नाही. मला देखील अँबुलशीत बसताना भीती वाटली होती. पण काही नाही. खाट मिळाली, रोज इंजेक्शन मिळालं. नाकाला नळी लावून ऑक्सिजन मिळाला. मुन्शीपालटीचा दवाखाना होता. पण चकाचक होता. वेळेवर चहा, नाष्टा, जेवण मिळायचं. डॉक्टर आणि नर्सा सगळय़ा प्रेमळ होत्या. पण दिवस-रात्र मेले ते त्यांचे बुरखे. आत डॉक्टर आहे का नर्स ते पण कळत नव्हतं.’’
“पण मी काय म्हणते ताई, दवाखान्यात जाताना आपणच आपली खाट का नेत नसतील लोक? बरोबर एखादी ऑक्सिजन देणारी झाडाची कुंडी पण न्यावी म्हणते मी.’’
“खाटेची भानगड मला पण नाही कळली. मी होते तिथं दुसऱया दिवशी खाटा संपल्या म्हणून काही लोक जमिनीवरच निजले होते. ते झाडाच्या कुंडीचं मात्र तुला सांगते. तिथं कुंडी नेऊन फायदा नाही गं. झाडानं सोडलेला ऑक्सिजन आपल्या नाकात कसा काय कोंबायचा. ती काय तपकिरीची चिमूट आहे का?’’
“हीहीहीही. गंमतच करतेस हो ताई.’’
“आणि तिथं गेल्यावर शेजारच्या खाटेवरच्या पेशंटशी ओळख झाली. त्याला पण मी कुंडीची शंका विचारली. तर तो ऑक्सिजन लावलेल्या अवस्थेत पण हसला. मग मला म्हणाला की झाड दिवसा जितका ऑक्सिजन सोडतं तितका रात्री स्वतः ओढून घेतं. म्हणूनच सायन्सच्या पुस्तकात लिहिलेलं असतं की रात्री झाडाखाली झोपू नये. मग मी गप्प बसले झालं.’’
“ताई तुला एक विचारायचं होतं. दवाखान्यात असताना तुमच्या वॉर्डमधला एखादा पुढारी तुम्हाला मदतीला किंवा धीर द्यायला आला का?’’
“छे गं. मुख्य म्हणजे तिथं कोणालाच भेटायला आत सोडत नव्हते ना. आता निवडणुका लागल्या की येतील सगळे भेटायला.’’
“चल, फोन ठेवते. तू थकली असशील. नंतर पुन्हा बोलू.’’