महामुनी शुकदेव परिक्षिती राजाला कृष्ण कथा सांगताना पुढे म्हणतात –
शतशृंगीचें दुर्गम शृंग । त्यावरी शोणितपुर निलाग ।
सुरासुरां न करवे लाग । तेथ बाण अभंग राज्य करी । शोणितपुरीचा राजा बाण । ऐश्वर्यवंत पूर्वींहून ।
त्यासी शंभूच्या प्रसादें करून । निर्जरगण दासवत् ।
दास्य करिती ऋद्धिसिद्धि । निर्वैरभावें सेविजे विबुधीं । शिवसेवेची प्रसादलब्धि । तेणें समृद्धि सर्व घरिं । ऐसा संपन्न बाणासुर । जेंवि सहस्रकर भास्कर । शिवताण्डवीं वाद्यकार । होवोनि विचित्र रस भरिला । डमरुढाङ्कारिं युग्म द्विकरिं ।
अपर करयुग्मीं ताल धरी । रुद्रवीणा मुरज झल्लरिं ।
नागस्वरिं स्वरबद्ध । एवं वाद्येपंच शत ।
संगीतसंमत मूर्छनायुक्त । शंकर करितां ताण्डवनृत्य । संतोष करित तद्गजरें ।
त्याकाळी बाणासुर रमणीय अशा शोणितपुरामध्ये राज्य करीत असे. भगवान शंकरांच्या कृपेने इंद्रादी देव नोकरांप्रमाणे त्याची सेवा करीत होते. त्याला एक हजार हात होते. एके दिवशी शंकर तांडवनृत्य करीत असताना त्याने एक हजार हातांनी अनेक प्रकारची वाद्ये वाजवून त्यांना प्रसन्न करून घेतले.
आनंदभरित नर्तनकाळीं । बाण लक्षूनि वादित्रशाळी । संतुष्ट होवोनि चंद्रमौळी । म्हणे ये वेळीं वर मागें कृपेनें रक्षावी शोणितपुरीमृडानीरमण जो कां मृड । तो तोषविला चंद्रचूड । प्रसन्न वदनें वचन गोड । बोलिला उघड तें ऐका कृपेनें रक्षावी शोणितपुरी
सकलैश्वर्याचे मुकुटीं । सर्वभूतेश्वर जो धूर्जटि ।
शरण्य शरणागतांच्या कोटी । कृपादृष्टी उद्धर्ता ।
भक्तवत्सल तो पंचवदन । वरेंकरून प्रलोभी बाण ।
तेणें शङ्कारातें वरदान । स्वपुररक्षण याचिलें ।
तुम्ही वरदायी माझिये शिरिं । कृपेनें रक्षावी शोणितपुरी । याञ्चा ऐकूनियां त्रिपुरारि ।
म्हणे वैखरी तथास्तु । वर लाहूनि संतुष्ट बाण ।
स्थाणु स्वपुरा करी रक्षण । स्वप्रतापासमान आन ।
पाहे त्रिभुवन शोधूनी । मजसमान समराङ्गणीं ।
योद्धा न दिसे त्रिभुवनीं । म्हणे प्रार्थनि शूळपाणि ।
मानसशिराणी पुरवावी ।
भक्तवत्सल, शरणागताचे रक्षण करणारे आणि भूतमात्राचे स्वामी असलेले शंकर बाणासुराला म्हणाले, तुला हवा तो वर माग. तेव्हा बाणासुर म्हणाला- भगवन ! आपण माझ्या नगराचे रक्षण करीत राहावे.
तो मग कोणे एके काळीं ।
बाण पातला शंभूजवळी ।
शिवपदाम्बज वंदूनि मौळीं । बद्धाञ्जळि प्रार्थितसे ।
गिरिमस्तकीं ज्याचें शयन । गिरिशनामा तो ईशान ।
तया पार्श्वस्थातें नमून ।करी प्रार्थन औद्धत्ये। प्रतापवीर्यें जो दुर्मद ।
अदीर्घदर्शी बुद्धिमंद । अर्कभासुरकिरीटें पद ।
वंदूनि वरद जें मागे । ते बाण याचीच वैखरी ।
शुक रायातें कथन करी । तें व्याख्यान सावध श्रोत्री । सुकृतपात्री सेवावें ।
बळाचा गर्व चढलेल्या बाणासुराने एके दिवशी त्याच्या शेजारी असलेल्या भगवान शंकरांच्या चरणकमलांना सूर्याप्रमाणे चमकणाऱया मुकुटाने स्पर्श करून प्रणाम केला आणि काय म्हटले पहा.
अगा हे महादेवा तूतें । विश्वनियंत्या जगद्गुरूतें ।
मी नमीतसें परम आर्ते । अमरद्रुमातें जाणोनी ।
Ad. देवदत्त परुळेकर