चिपळुणातून परतताच टोरोंटोत आयसोलेट
प्रणीता तांबेचा कोरोनाशी पाठशिवणीचा खेळ, ‘नोव्हेल’ संकटाने दिली अनोख्या अनुभवाची शिदोरी
मीरा पोतदार/ चिपळूण
कॅनडातून इटली व तेथून भारत आणि भारतातून पुन्हा कॅनडा या प्रवासात कोरोनासोबत अक्षरशः पाठशिवणीचा खेळच सुरू होता. मात्र प्रत्येक टप्प्यातील प्रवास यशस्वी करत टोरंटोत पोहचले आणि तेथे मात्र 14 दिवसांच्या आयसोलेशमध्ये जावे लागले, अर्थात तेथेही वर्क फ्रॉम होम असल्याने रूटीनवर काहीच परिणाम झाला नाही….. सांगत होत्या मूळ चिपळूणची प्रणिता तांबे-रायकर. याच कोरोनाच्या संकटामुळे मुलगा इटलीत अडकल्याने त्या काहीशी भावनिकही झाल्या होत्या.
आम्ही गेल्या पंधरा वर्षांपासून कॅनडाला आहोत. 2018पर्यंत टोरोंटोमध्ये व 2019ला तेथून 40 किलोमीटर ईस्टला व्हिटवी येथे स्वतंत्र बंगल्यामध्ये शिफ्ट झालो. बहुतेक एक वर्षाआड आमची भारतात फेरी असते. यावेळी माझे पती सुनील व्यस्त असल्यामुळे मी एकटीच भारतात यायचे ठरवले. माझा मुलगा रोहन ऑगस्ट 2019 पासून फिफा ट्रेनिंगसाठी इटलीत, रोममध्ये आहे. त्यालाही भेटता यावे म्हणून मी रोममध्ये चार दिवस रहायचा प्लॅन केला होता.
प्रवासादरम्यान संकटाची फक्त चाहूल
प्रवासाचे बुकींग केले तेव्हा कोरोना फक्त चीनपुरताच मर्यादित होता. ठरलेल्याप्रमाणे मी 21 फेबुवारीला टोरोंटोवरून रोमला मुलाकडे गेले. बऱयाच दिवसांनी भेटल्यामुळे आम्ही खूप आनंदात होतो. रोमला अनेक प्रेक्षणीय स्थळांना भेट दिली. तेव्हा रोमचे रस्ते माणसांनी फुलले होते. वेगवेगळय़ा देशांमधून पर्यटक रोमला आले होते. तेव्हाच इटलीमध्ये नॉर्थला लोंबार्डीमध्ये कोरोनाचा प्रादूर्भाव जाणवायला लागला होता. पण रोममध्ये सगळे सुरळीत चालू होते.
भारतातील अविस्मरणीय क्षण
चार दिवसांनी म्हणजे 25 फेबुवारीला मी रोमवरून भारतात आले. तेव्हा भारतात पण जनजीवन व्यवस्थित चालू होते. मी मुंबई, चिपळूण, पुणे असा प्रवास केला. कुटुंबिय, आत्पेष्ट, मित्रमैत्रिणी सगळय़ांच्या भेटी घेतल्या. यावेळची माझी ट्रीप खूपच अविस्मरणीय होती कारण 1984ला शाळा सोडल्यानंतर प्रथमच मी शाळेला भेट दिली. काही मित्र-मैत्रीणींशी बेरच दिवसांनी भेटण्याचा योग आला म्हणून मी खूष होते. मी पुण्याला असताना भारतात कोरोनाचे रूग्ण सापडल्याची बातमी कानावर आली. पुण्याहून मुंबईला आले तेव्हा बऱयाच फ्लाईट रद्द झाल्याचे समजले. त्यामुळे परत टोरांटोला परतता येईल याची खात्री नव्हती. सुदैवाने माझी 16 मार्चची फ्लाईट रद्द केली नव्हती. मुंबईहून मी पॅरिसला आले. तिकडे 6 तासाचा हॉल्ट होता. एरवी माणसांनी गाजबजलेले एअरपोर्ट त्या दिवशी सुने सुने होते. एखाद दुसरे कॉफी शॉप सोडून सर्व दुकाने बंद होती. सर्वजण मास्क लावून फिरत होती. बरेच लोक लहान-लहान मुलांना घेऊन आपापल्या घरी सुरक्षित पोहोचण्यासाठी प्रवास करत होते. प्रत्येकाच्या चेहऱयावर एक अनामिक भीती किंवा दडपण असल्याचे स्पष्ट जाणवत होते.
टोरांटोला पोचताच आयसोलेशन
पॅरिसहून टोरोंटोला पोहोचल्यावर आम्हाला दोन तास विमानातच रहावे लागले. एअरपोर्ट खूप बिझी असल्यामुळे आम्ही दोन तासांनी बाहेर आलो. सुरक्षा अधिकारी प्रत्येकाला, आजारी अहात का? असे विचारत होते. आजारी असतील त्यांचा चेकअप करत होते. मी कस्टम डिक्लेरेशनाचा ऑन-लाईन फॉर्म भरला तेव्हा त्यामध्ये त्यांनी नमूद केले होते की तुम्हाला चौदा दिवस सेल्फ आयसोलेट रहावे लागेल. कोरोनाबद्दलची माहिती असलेला एक पेपर सर्वांना देण्यात आला होता. कोरोनाची लक्षणे आढळली तर कुठे संपर्क करायचा याची माहिती दिली होती. मला घरी पोहचायला रात्री साडेदहा वाजले. दुसऱया दिवशी थोडा आराम करून 18 मार्चपासून लगेचच ऑफीसचे काम सुरू केले. वर्क फ्रॉम होम असल्यामुळे काही प्रश्न नव्हता. दोन आठवडे मी स्वतंत्र खोलीमध्ये रहात होते. सुदैवाने त्या दोन आठवडय़ात मला काही त्रास झाला नाही.
नियम पाळून कामात व्यस्त
टोरांटोला पोहचल्यावर काही दिवसातच कोरानाने आपले हातपाय पसरलायला सुरूवात केली. त्यामुळे येथेही लॉकडाऊन सुरू झाले. पती सुनील एका स्ट्रक्चरल स्टील टय़ुब आणि पाईप मॅन्युफॅक्चरिंग कंपनीत मेंटेनन्स विभागात अत्यावश्यक सेवेत असल्याने त्यांचे रूटीन चालूच होते. कंपनीमध्ये सर्व मास्क, सॅनिटायझरचा वापर करत होते. फिजीकल डिस्टन्सचाही नियम पाळला जात होता. आमच्या दोघांचेही जॉब चालू असल्यामुळे लॉकडाऊनचा आमच्या रूटीनवर फारसा फरक पडलेला नाही. फक्त जीवनावश्यक वस्तू आणायला बाहेर पडतो. तिकडेही मास्क घालून आणि फिजीकल डिस्टन्स ठेवूनच.
मैत्र जपण्यासाठी टेक्नॉलॉजीचा आधार
वीक-एंडला मात्र मित्रमैत्रीणींची उणीव भासते. आता झूम ऍपद्वारे विकएंsडला आठ-नऊ फॅमिलीज ऑनलाईन अंताक्षरी खेळतो. घरची कामे स्वतःच करत असल्यामुळे वेळ जातो. पती बॅकयार्डमध्ये गार्डनिंग करतात. मी बरेच दिवसांनी शिलाईमशीन बाहेर काढून मास्क शिवायला सुरूवात केली आहे. काही दुरूस्तीची कामे काढली आहेत. घरच्या घरी व्यायाम करून स्वतःला निरोगी ठेवत आहे.. स्वतःला व्यस्त ठेवण्याचा प्रयत्न करतो. मुलगा रोहनला फ्लाईट चालू होत नाहीत तोपर्यंत रोममध्येच राहण्याशिवाय पर्याय नाही. त्याच्याशी सतत व्हिडीओ कॉलवरून संपर्कात असतो. 6 मे रोजी त्याचे परतीचे तिकीट आहे. तोपर्यंत फ्लाईट चालू होतील अशी अपेक्षा आहे. तो परत येईल तेव्हा त्याच्याबरोबर खूप मोठी अनुभवांची शिदोरी असेल जी त्याला भविष्यात नक्कीच उपयोगी पडेल.