सातासे येथील सुकन्येचे धाडस
मी रडणारी नाही, लढणारी!
वार्ताहर / सातार्डा:
सातोसे गावची सुकन्या व मुंबई येथील प्रसिद्ध लीलावती रुग्णालयात परिचारिका म्हणून कार्यरत असलेली श्रुतिका तुळशीदास गडेकर ही कोरोनावर मात करीत रुग्णांच्या वेदनेवर मायेची फुंकर घालण्यासाठी पुन्हा रुग्णसेवेत रुजू झाली आहे. स्वत:च्या वेदना विसरून रुग्णांच्या जीवनात नवचैतन्य फुलविण्यासाठी पुन्हा रुजू होऊन दाखवलेल्या धाडसाचे सर्वत्र कौतुक होत आहे. ‘मी रडणारी नाही तर लढणारी’ अशी प्रतिकिया या निमित्ताने श्रुतिका हिने व्यक्त केली आहे.
लीलावती रुग्णालयात कोरोनाचे रुग्ण दाखल झाल्यापासून ती अतिसंवेदनशील वॉर्डमध्ये सेवा बजावत आहे. रुग्णांशी डॉक्टरपेक्षा परिचारिकांचा संपर्क अधिक येत असतो. औषधोपचाराबरोबर रुग्णांचे मनोबल वाढविण्याचे कामही ती करीत आहे. रुग्णांशी अधिक जवळीकता आल्याने 22 मे रोजी ती कोरोना पॉझिटिव्ह आली.
याबाबत प्रतिक्रिया देताना श्रुतिका म्हणाली, 22 एप्रिलला अचानक घसा दुखू लागला. अंग जोरात दुखून अशक्तपणा वाटू लागला. माझ्या सहकारी नर्सने मला रुग्णालयात दाखल केले. तात्काळ आपली स्वॅब टेस्ट घेण्यात आली. 23 एप्रिलची सकाळ माझ्या कायम स्मरणात राहील. सहकारी नर्सचा फोन आला, ‘श्रुतिका सिस्टर तुझा रिपोर्ट पॉझिटिव्ह आला आहे.’ क्षणभरात पाय लटपटायला लागले. डोळय़ासमोर अंधारी आली. दुसऱयाक्षणी स्वत:ला सावरले. अनेक कोरोनाग्रस्त माझ्या डोळय़ादेखत बरे होऊन घरी गेले. मग मी का बरी होऊ शकत नाही? मन घट्ट केले. या कोरोनातून मी बाहेर पडेनच, असा मनाशी निश्चिय केला. खरे म्हणजे मला कोरोनापेक्षा माझ्या आईचीच भीती अधिक वाटू लागली. माझा रिपोर्ट पॉझिटिव्ह आला हे तिला कुठल्या शब्दात सांगू. शेवटी स्वत:ला सावरले व धीर करून आईला कॉल केला. मी पूर्ण बरी आहे. मला काहीही झालेले नाही. पण, माझा रिपोर्ट पॉझिटिव्ह आला. पुढे काही ऐकण्यापूर्वीच तिने रडायला सुरुवात केली. कशीबशी तिची समजूत काढली. अंगात ताप होताच. चालण्याची ताकदही नव्हती. प्रचंड थकवा जाणवत होता. समोर सारखा आईचा चेहरा दिसत होता. नेहमी ताप आल्यानंतर आईचा पाठीवर हात फिरल्यावर अर्धे बरे वाटायचे. आता तो मायेचा हात सोबत नव्हता. असे विचार सारखे येत होते. पण, माझ्या सहकारी नर्सनी माझी आईच्या ममतेने काळजी घेतली. हळुहळू मला पूर्ण बरे वाटायला लागले. पुन्हा माझी टेस्ट घेण्यात आली. 8 जूनला माझी टेस्ट निगेटिव्ह आली. आता आरामाची गरज होती. पण हॉस्पिटलमधील नर्सची कमतरता ओळखून मी 13 जूनपासून पुन्हा सेवेत हजर झाल्याचे गडेकर म्हणाली. हा माझ्यासाठी एक वेगळा अनुभव आहे. रुग्णालयामध्ये अनेक सहकारी नर्स पॉझिटिव्ह ठरल्या आहेत. रुग्णांची संख्या वाढत आहे. अशावेळी कर्तव्याशी प्रामाणिक राहत जीव धोक्यात घालून मी पुन्हा रुजू झाल्याचे गडेकर सांगते. समोर संकट असताना मैदानातून पळ काढणारी मी नाही आहे. यापूर्वीही अनेक साथी आल्या. पण, कुठच्या साथी टिकून राहिल्या नाहीत. कोरोनाचेही संकटही आज ना उद्या दूर होईल, पुन्हा पूर्वीचे दिवस येतील, असा आशावाद श्रुतिका हिने व्यक्त केले.
अभिमान आणि काळजीही श्रुतीका हिची आई तनुजा गडेकर या सातोसे येथे अंगणवाडी सेविका सहाय्यीका असून त्याही ‘कोरोना’ सेवेत आहे. सातोसे गावातील एका प्रभागाच्या सर्वेक्षणाचे काम करण्याची जबाबदारी त्यांच्याकडे आहे. याबाबत प्रतिक्रिया व्यक्त करताना त्या म्हणाल्या, ज्य रुग्णांकडे त्यांच्या घरातील जवळो नातेवाईकही जात नाही, अशा रुग्णांची सेवा आपली मुलगी करते, याबद्दल निश्चित अभिमान आहे. मी तिच्यापासून 600 किलोमीटर दूर असून तिच्या प्रकृतीबद्दल निश्चितच काळजी आहे. ज्यावेळी तिचा रिपोर्ट पॉझिटिव्ह आला, त्या कालावधीतील अनेक रात्री तिच्या काळजीने मी जागून काढल्या. बऱयाचवेळा आपल्या चेहऱयावरचा ताण ती आपल्याला दाखवत नाही. लवकरच या संकटातून सर्वजण मुक्त होतील, असा आशावादही गडेकर यांनी व्यक्त केला.