रुग्णांना सेवा देतानाच रुग्ण बनले : श्रद्धा मांडकुलकर यांनी केले अनुभव कथन : कुडाळ मांडकुली गावच्या स्नुषा,तर झारापच्या माहेरवाशीण : ठाणे येथील ‘कौसल्या’ रुग्णालयात मुख्य नर्स म्हणून कार्यरत
भरत सातोस्कर / वेंगुर्ले:
ठाणे येथील ‘कौसल्या’ या खासगी हॉस्पिटलमध्ये श्रध्दा मांडकुलकर या मुख्य नर्स असून रुग्णांना सेवा देताना त्या कोरोना पॉझिटिव्ह निघाल्या. रुग्णांना सेवा देताना स्वत:च रुग्ण बनल्याने आलेला अनुभव तिने ‘तरुण भारत’कडे मांडला. कौसल्या हॉस्पिटल सध्या ठाणे म.न.पा. अंतर्गत कोविड-19 च्या अनुषंगाने शासनाच्या ताब्यात आहे. येथे शासकीय सेवा दिली जात आहे. या हॉस्पिटलमध्ये सध्या कोरोनासाठी 100 बेडची व्यवस्था असून 90 रुग्ण दाखल आहेत.
श्रध्दा मांडकुलकर या कुडाळ मांडकुली गावच्या स्नुषा तर झारापच्या माहेरवशीण आहेत. कुडाळचे माजी सभापती बंडय़ा मांडकुलकर यांच्या त्या वहिनी. त्या म्हणतात, कोरोना एक जीवघेणं वास्तव. जीवघेणं म्हणावं लागेल, कारण एखाद्या माणसाला कोरोना झालाय हे ऐकून ही धक्का बसतो. काय करावं, काही नाही, हेच सूचेनासे होते. माणूस हतबल होऊन जातो. कारण आपण कोरोनाग्रस्त झालोय म्हणजे आपल्यासोबत आपल्या कुटुंबाची कशी वाताहत होणार, हे चित्र त्यांच्या डोळय़ासमोर दिसायला लागतं. आजूबाजूच्या लोकांची आपण ज्या समाजात वावरतोय, त्यांची एकंदरित प्रतिक्रिया काय असेल, आपल्याला तसेच आपल्या कुटुंबाला ती माणसं कितपत स्वीकारतील. या सगळय़ांचा विचार करताना ती व्यक्ती विचारशून्य होऊन जाते. काहीच सूचेनासे होऊन, माणूस परिस्थितीपुढे हतबल झाल्यासारखा होते.
माझ्याही बाबतीत असंच घडलं. एके दिवशी थोडासा ताप येतो काय, तपासणी केल्यावर त्याचा रिपोर्ट पॉझिटिव्ह येतो काय. सगळंच एकंदरित विचित्र घडत होतं. माझ्याबाबतीत मी स्वतः स्टाफ नर्स असूनही प्रत्यक्षात जे घडत होतं ते माझ्या आकलन शक्तीच्या बाहेरचं होतं. जेव्हा माझ्या रिपोर्टबद्दल मला कळवण्यात आलं तेव्हा माझ्या डोळय़ासमोर उभं राहिलं ते माझं घरगुती विश्व. माझा नवरा, माझी मुलं, माझे वृद्ध सासू-सासरे, माझी आई, बहीण-भाऊ, चुलते सगळं चित्र एखाद्या चित्रपटाप्रमाणे डोळय़ासमोरून झरझर निघून गेलं. ही सगळी माणसे माझी किती काळजी करतात, हे चांगलं माहीत असल्यामुळे माझं मन काळजीने झाकोळून गेलं. क्षणभर असं वाटलं माझं विश्व थांबलं आहे, काय करू? डोकं भणभणून गेले होतं. पण काही सुचत नव्हतं. सतत रडू येत होतं.
पण जिथे आपली विचारशक्ती खुंटते तिथेच आपल्या परमेश्वराचे कार्य सुरू होते. काही वेळ शांत बसल्यावर मनदेवतेने सांगितले, हे आपल्याला रडायचं नाही, लढायचंय… बस ठरलं तर.. ऍडमिट व्हायचं आणि कोरोनाशी लढा द्यायचा. झालं लगेचच ट्रिटमेंट सुरू झाली. टेस्ट झाल्या, देवाच्या कृपेने सर्व रिपोर्ट निगेटिव्ह आले. सगळय़ांचे फोन सुरू झाले. कोणी महानगरपालिकेतून फोन करतय. तर कोणी पोलीस खात्यातून तर कोणी सीबीआयमधून. आपलं सरकार सामान्य माणसाशी किती वचनबद्ध आहे, किती काटेकोरपणे नियमांचे पालन केले जाते, हे या झटपट घडणाऱया गोष्टीवरून समजून आलं. मी माझ्याच हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट असल्यामुळे एखाद्या माहेरवाशिणीसारखी काळजी घेणारा स्टाफ, डॉक्टर्स, कर्मचारी अन्य ऍडमिनिस्ट्रेशन अधिकारी या सर्वांची प्रामुख्याने नोंद करावीशी वाटते. कारण या कठीण परिस्थितीवर मात करण्यासाठी या सर्वांची प्रामुख्याने मदत झाली.
माझ्या मित्र-मैत्रिणींनो कोरोनासारख्या रोगावर मात करण्यासाठी उपचारा सोबतच प्रेमाची, आपुलकीची गरज त्या रोग्याला, मी म्हणेन त्या व्यक्तीला जास्त असते. म्हणूनच त्या व्यक्तीशी माणूस म्हणून वागा. त्याला माणूस म्हणून जगू द्या. ही एक कोरोनामुक्त झालेल्या रुग्णाची विनंती. काही ठराविक अंतर पाळून त्या रुग्णांना माणुसकीच्या नात्याने वागवा. त्यांच्या घरच्या माणसांना जमेल तशी मदत करण्याचे आश्वासन जरी दिलेत, तरी कोरोनाचा रुग्ण शब्दरूपी औषधावरच ठणठणीत बरा होईल, याची मला खात्री आहे, असे श्रेया म्हणाल्या.