भीमकी श्रीकृष्णाला पुढे म्हणते-
त्यांचें वर्णन नव्हे वृथा । कीं ते उचितचि सर्वगता ।
सर्व भूतीं एकात्मता । परमात्मया जगदीशा ।
ज्याचिया आनंदमात्रें करून । अन्य भूतां उपजीवन ।
तो म्यां वरिलासि अमृतघन । नाहीं नेणोनि भ्रमलें पैं ।
हा दोष लाविला मजकडे । परन्तु असो घडेल तिकडे ।
अधिक सहसा न वदें तोंडें । सप्रेम चाडे तथापि हें ।
लोकपाळांचिया विभूति । संपन्न राजे तुज वांछिती ।
त्यांतें त्यजिलें मंदमति । हा दोष निश्चिती मज न लावा । तुम्हांपासोनि जे जे अवर । वरि÷विधि भवशक्रादि अमर । काळकळनेचा वाहती घोर । व्याकुळतर सुखदु:खें ।
तुजपासोनि उदया आला । तो काळ सर्वां ग्रासिता झाला । विधिहरांच्या मनोरथाला । विध्वंस केला पैं ज्यानें । विधिहरांचीं आशीर्बळें । प्रतापें भंगिलीं जया काळें । तेथ कायसीं नृपांचीं कुळें । तुच्छें विकळें भवग्रस्तें । जो सिंहाची नरडी मुरडी । त्यापुढें केउती मशकप्रौढी । एवं नृपकुळें बराडी । सकाम वेडीं मम लोभें । ऐसें विवरूनियां चित्तीं । म्यां त्यागिलें नृपांप्रति । मज म्हणितलें मंदमति । तद्दोषनिवृत्ति हे केली ।
बुद्धिमंदत्व माझिये माथां । बोलिलां तें परिहारितां ।
यावरी कोणीकडे जडता । दिसोनि आली तें विवरा ।
आपुल्या दोषाची निवृत्ति । करूनि बोलती झाली पुढती । म्हणे स्वामी ऐका विनती । व्यंग्य नर्मोक्ति ज्या वदलां । आपुली सर्वज्ञता लोपून । सद्गुणप्रतापा आच्छादून ।
क्षुद्रपुरुषांचें गुणवर्णन । स्वमुखें निंदून आपणातें।
इत्यादि वचनीं माझ्या ठायीं । प्रदीप्त कोप करूनि पाहीं । प्रेमकलहाची नवाई । ते चतुराई तुम्हां योग्य ।
अनन्य अवंचक स्वपदनिरता । विदित असतां सर्वगता ।
वंचूनि स्वगुण ऐसिये छळितां । आली जडता कोणीकडे ।
भीमकी श्रीकृष्णाला म्हणते-हे भगवंता! भिक्षा मागून उदर-निर्वाह करणाऱयांनी आपली प्रशंसा केली नाही, तर क्षमाशील संन्यासी महात्म्यांनी आपला महिमा वर्णिला आहे. मी अदूरदर्शीपणाने नव्हे तर समजून उमजून आपल्याला वरले आहे. कारण आपण साऱया जगताचे आत्मा आहात आणि आपल्या प्रेमी जनांना आपण आत्मदानही करीत असता. मी जाणून-बुजूनच त्या ब्रह्मदेव, देवराज इंद्र इत्यादींचा त्याग केला. कारण आपल्या भुवयांच्या इशाऱयावर उत्पन्न होणाऱया काळाच्या वेगाने त्यांच्या आशा-आकांक्षांवर पाणी पडते. मग इतरांची काय कथा?
अजां अविकां पश्वादिकां । शूकरां वानरां ऋक्षां शशकां । गजव्राघ्रादिवृकजंबुकां । आमिषभागार्थ झोंबतां । त्यांमाजि प्रतापें मृगेन्द जैसा । तयां विध्वंसी गर्जनेसरिसा । धाकें पळती दाही दिशा । मग आपैसा बळि हरी । तैसेंचि तुवां कौण्डन्यिपुरिं । ज्याबद्धशार्ङ्गटणत्कारिं । जरासंधादि भूपें समरिं । पळती घाबरिं पशुसाम्यें ।
नृपें भंगिलीं जीं किंमात्रें । पळालीं प्राणावशिष्टगात्रें ।
झालीं अपयशाचीं पात्रें । हें म्यां स्वनेत्रें देखिलें ।
तयांमाजूनि आपुला भाग । मजला मानूनि रमांश चांग । जाणोनि आपुलें अर्धाङ्ग । हरण केलें प्रतापें ।
Ad. देवदत्त परुळेकर