महामुनी शुकदेव परिक्षिती राजाला बाणासुराची कथा सांगताना पुढे म्हणतात –
सेना पडली समराङ्गणीं । त्यांची पुरगर्भी विलपणी । उत्साह न वटे अंतःकरणीं । आग्रह पूजनीं न करावा । समरिं यादव झाले क्षती । अमृतापाङ्गें त्यां श्रीपति । अक्षत करूनि वाहे रथीं । द्वारके जाती तें ऐका । हरिवंशीं बाणासुर । सोडिल्या शंकरें देवोनि वर । केला प्रमथगणीं किंकर । शोणितपुर त्यागूनी । कुम्भाण्ड प्रधानें घेऊनि अभय । श्रीकृष्णेंसीं केला स्नेह ।
कृष्णें शोणितपुरिंचा राय । शक्रप्राय तो केला ।
उषाविवाह कुम्भाण्डकें । मन्मथपुत्रेंसीं कौतुकें ।
करूनि वधूवरें द्वारके । यादवेंसीं बोळविलीं ।
द्वादश अक्षौहिणी सेना । वोहरें सहित दिव्य स्यंदना । वेष्टूनि चालिले द्वारकाभुवना । विजयगर्जना करूनियां ।
मंडित अनर्घ्य वसनाभरणीं । कुंकुमतिलक माळा सुमनीं । सवें सालंकृत उषा पत्नी । पुरस्कारूनियां अनिरुद्धा । दर्प भंगिला बाणाचा । वीर वर्णिती प्रताप वाचा । गजर केला गजभेरिंचा । भार कृष्णाचा निघाला । द्वारकापुरा निघते समयीं । शंकराज्ञा शेषशायी । घेतां शंकर कवळूनि हृदयीं । रहस्य कांहीं त्या वदला । बाण मद्वरें झाला मत्त । समरा प्रार्थी मज उद्धट । तें हें माझें अभिप्रेत । पूर्ण समस्त त्वा केलें । श्रीकृष्ण म्हणे मजलागूनी । बहुत घडली उद्धट करणीं ।
पराभविलें समराङ्ग्णीं । पिनाकपाणि तें क्षमिजे । शिव म्हणे मम मनोगर । तैसें तुवां केलें उचित ।
अनुमोदूनि इत्थंभूत । यादव समस्त बोळविले ।
विचित्र वाजती मंगळ तुरें । सुरवर वर्षती सुमनभारें । वीर गर्जती जयजयकारें । सहित वोहरें विराजती । असो ऐसें शोणितपुरिं । शंकरप्रमुख जिंकूनि समरिं । अनिरुद्धेसी बाणकुमरी । द्वारकानगरिं प्रवेशले ।
पुधें आहुकनृपाजळी । वार्तिका वार्ता कथिली समूळीं । वोहरें सहित राम वनमाळी । प्रतापशाळी पातले । रायें ऐकूनि हे वार्ता । सहस्रें सहस्र प्रेरूनि दूतां । नगरी झाला शृंगारविता । पुढें सात्वता पाठविलें ।
अशा प्रकारे श्रीकृष्णांकडून अभय मिळाल्यावर बाणासुराने त्यांच्याजवळ येऊन जमिनीवर डोके टेकवून त्यांना नमस्कार केला आणि आपली कन्या उषा हिच्यासह अनिरुद्धाला रथात बसवून भगवंतांकडे घेऊन आला. यानंतर श्रीकृष्णांनी महादेवांच्या संमतीने वस्त्रालंकार विभूषित उषा आणि अनिरुद्ध यांना पुढे करून एक अक्षौहिणी सेनेसह द्वारकेकडे प्रस्थान केले.
नृपाची आज्ञा पडतां श्रवणीं । द्वारकेमाजी समस्त जनीं । आपुलालिये सदनोसदनीं । अलंकरणीं त्वरा केली । चित्र विचित्र तगटी ध्वज । रत्नखचित कलश सुतेज । मंदिरें दिसती तेजःपुंज । तोरणीं स्रज सुमनांचे । मार्गचत्वर पण्यवीथि । चंदनकुंकुमें प्रोक्षिल्या निगुती । पूर्ण कलश सदीपपंक्ति । विराजती सर्वत्र । सालंकृत नारीनर । शोभती जैसे अप्सरा अमर । सज्जूनि हयरथकुंजरभार । आले नागर सामोरे । आप्त सुहृद पौरवर्ग । वैदिक शास्त्रज्ञ द्विज अनेग । पुढें पाहूनियां श्रीरंग । करिती प्रसंग स्तवनाचा ।
Ad. देवदत्त परुळेकर