जॉर्ज ऑरवेल नावाच्या प्रतिभावंताने एकोणिसाव्या शतकात 1984 नावाची कादंबरी लिहिली होती. शंभर वर्षांनी जगात काय होईल याचे त्यात चित्रण होते. ऑरवेलच्या प्रतिभावंत असण्याचा मला हेवा वाटतो. शंभर वर्षांनी काय होईल ते बघण्याचा त्याने (ज्योतिष्यांची मदत न घेता) प्रयत्न केला. त्यावेळी मुक्त विद्यापीठात ज्योतिष विषयाला मान्यता मिळालेली नसेल. ते असो. ऑरवेलप्रमाणे आपल्याला पुढचे बघता यावे असे फार वाटते. आपल्याकडे ज्योतिष विषयाला मान्यता मिळाली आहे. पुढचे बघण्यासाठी त्या विद्यापीठातून पदवी घ्यावी का असाही विचार मनात येतो. ती पदवी घेतली की अनेक प्रश्नांची उत्तरे मिळू शकतील. म्हणजे माझ्या वॉर्डमध्ये पुढच्या निवडणुकीत कोणत्या पक्षातर्फे कोण निवडून येईल? राहुल गांधी पक्षाचे अध्यक्ष केव्हा होतील? उत्तर प्रदेशप्रमाणे महाराष्ट्राचा विकास केव्हा होईल? कोरोनापासून बचाव करण्यासाठी सर्वांचे लसीकरण केव्हा पूर्ण होईल? कोरोनाची तिसरी लाट केव्हा येईल? त्यावेळी पुन्हा लस घ्यावी लागेल का? कॉलेजच्या सेमिस्टरमध्ये एखादा विषय राहिला तर एटीकेटी मिळते, तशी एटीकेटी घेऊन तिसऱया लाटेच्या वेळी सगळय़ा लसी एकत्र घेता येतील का? तिसरी लाट आल्यावर आयुर्वेद, होमिओपॅथी, ऍक्मयुपंक्चर वगैरे शाखातले लोक कोणती औषधे बाजारात आणतील?
काही सोप्या प्रश्नांची उत्तरे मात्र मला सापडली आहेत. त्यांच्या आधारे मी ‘दोन हजार पन्नास’ नावाची कादंबरी लिहिणार आहे. कादंबरीचा कच्चा आराखडा तयार आहे. अशी कल्पना केली आहे की दोन हजार पन्नास साली आपल्या पिढीची नातवंडे कोरोनाच्या लाटांवर मात करून आयुष्यात स्थिरस्थावर झालेली असतील, फेसबुकवरचे आपल्या पिढीचे अभिजात लेखन आणि छायाचित्रण एकमेकांना दाखवून नातवंडे सांगतील. ‘आमच्या लहानपणी दोन बायका भेटल्या की ओठांचे चंबू करून सेल्फी काढू लागल्या. ही फोटोतली ओठांचा चंबू डोळा मारणारी माझी आजी आहे. माझे आजोबा सुंदर डीपी असलेल्या सर्व महिलांना रात्री जेवण झाले का असा प्रश्न विचारीत. मग त्या महिला आजोबांच्या मेसेजेसचे स्क्रीन शॉट टाकीत. आजीच्या काही मैत्रिणी लिहायच्या की मला पुरुष त्रास देतात. मग आजोबा कमेंट करीत की त्रास देणाऱयाचे नाव सांग, माझा मित्र एसीपी आहे. त्या वेळी सगळे आजोबा लोक सुंदर डीपी असलेल्या आजींना व्हॉट्सऍप नंबर मागायचे…’