लॉकडाऊन घोषित झाल्यापासून माझा दोस्त खारकर एकदाही भेटला नव्हता. नोकरीत असताना खारकरविषयी कोणाचं फारसं बरं मत नव्हतं. तो पर्सोनेल विभागात अधिकारी होता. गैरसोयीच्या ठिकाणी लोकांच्या बदल्या करून त्यांना विशेषतः महिलांना छळणे व गैरफायदा घेणे हा त्याचा छंद होता. त्यावरून त्याच्यावर अनेकदा मार खायची वेळ येऊनदेखील कशीबशी टळली होती. असो. त्याची गंमत सांगण्यापुरती त्याची एवढी ओळख पुरेशी आहे.
सोसायटीतल्या लोकांना खारकरचे हे अंग ठाऊक नव्हते. त्याच्या बायकोला सगळे झांटिपी म्हणत. कारण कचेरीत वाघ असलेला खारकर घरी आल्यावर बायकोसमोर खार किंवा चिमणी होई.
तर परवा पहाटे लॉकडाऊनमधून मिळालेल्या सवलतीच्या वेळेत दूध आणायला गेलो तेव्हा खारकरची बायको भेटली. तोंडाला मास्क लावलेल्या अवस्थेत आम्ही बोललो.
“वहिनी, खाऱया बरा आहे ना? फार दिवस झाले भेटून.’’
“त्यांना काय धाड भरलीय? खायचं, टीव्ही बघत बसायचं आणि निजायचं.’’ “का? त्याला दूध, भाज्या, किराणा आणायला पाठवा की. बाजारहाट त्याला चांगला जमतो. नोकरीत असताना साहेबांच्या घरचा किराणा माल खरेदी करून घरपोच पाठवायचा.’’
“त्यांना अजिबात घराबाहेर सोडणार नाही. तुम्हाला काय सांगू? रिटायर झाल्यानंतर त्यांनी इथल्या भाजीवालीशी लगट करण्याचा प्रयत्न करून मार खाल्लाय,’’ हे बोलताना वहिनींनी मास्कच्या आतूनच एक हुंदका दिला.
“मग त्याला भांडी घासायला लावा. स्वयंपाक शिकवा. सगळी कामं तुम्ही स्वतःवर का घेताय?’’
“नशिबाचे भोग आहेत, भावजी. सगळं मलाच केलं पाहिजे. सोसायटीतल्या लोकांनी माझं नाव झांटिपी ठेवलंय. त्यांना माझं तोंड दिसतं. माझे राबणारे हात दिसत नाहीत. तुमच्या मित्राचे गुपचूप चाललेले चाळे दिसत नाहीत.’’ एवढी वाक्मये वहिनी हुंदक्मयात भिजवून बोलल्या.
“पण नेमकी काय समस्या आहे? मला तुमचा धाकटा भाऊ समजा आणि मन मोकळं करा.’’
“अहो, त्यांना भांडी घासायला शिकवली, स्वयंपाक शिकवला, पोळय़ा करायला शिकवल्या तर काय होईल ठाऊक आहे?’’ उद्या लॉकडाऊन संपल्यावर माझी नजर चुकवून किंवा मी घरात नसताना ते सखुबाईला किंवा पोळय़ा करायला येणाऱया ताईंना अनाहूतपणे मदत करतील. मला याहून स्पष्ट बोलायला लावू नका.’’
आणि वहिनी पाठ फिरवून स्फुंदत स्फुंदत निघून गेल्या.