खूप दिवसांनी आमचा दोस्त नागजंपी ऊर्फ नाग्या आणि मी भेटलो आणि दिसलो. कदाचित याआधी दिसलो असू. पण एकमेकांना ओळखलं नसेल. कारण… हा कोरोना. पूर्वी चांदोबा वगैरे मासिकातील चित्रांमध्ये सगळी पात्रे कशी एकसारखी दिसत. म्हाताऱया लोकांना जटा आणि लांबलचक दाढी-मिशा, तरुणांना फक्त लांबलचक केस… तसे सांप्रत झाले आहे. रस्त्यावर सगळे पुरुष एकसारखे दिसतात. खूप दिवस घरात बसल्यामुळे पोटे सुटलेली, केशकर्तन घरीच केल्यामुळे मस्तकावर मोकळे मैदान किंवा खुंट आणि चेहऱयावर मुखपट्टी ऊर्फ मास्क. ओळखीचा माणूस जवळून गेला तरी समजत नाही. पूर्वी तुळशीबागेत किंवा लग्नसमारंभातला सगळय़ा महिला एकसारख्या दिसत. हल्ली सकाळी दूध आणायला जाताना महिलांनीही जुन्या कौटुंबिक सिनेमातल्या नायिकेप्रमाणे सर्वांग झाकून नाकातोंडावर देखील ओढणीचे दोन तीन पदर घेतलेले असतात. थोडक्मयात, रस्त्यावर तमाम स्त्रीपुरुषांचे फक्त डोळेच काय ते दिसतात. जर त्यांना चष्मा नसेल तर.
पण काल नाग्या आणि मी दिसलो आणि ओळखू आलो ते आवाजामुळे. मी दुधाच्या रांगेत होतो. समोरचा माणूस दुकानदाराला म्हणाला, ‘पाचशेचं नोट सुट्टे असतंय काय?’
आणि मी आनंदाने ओरडलो, ‘हा तर आपला नाग्या.’
नाग्यानं मागं वळून बघितलं. ओळख दिली. दूध खरेदी झाल्यावर आम्ही चालत घरी निघालो. वाटेत एका ठिकाणी कागदी कपात चहा मिळत होता. तो घेऊन रस्त्याच्या कडेला बोलत उभे राहिलो.
‘खूप कंटाळा आलंय रे. कोरोनाच्या भीतीनं घरात कोंडलंय. ते इडली… इंटरनेट… इंटरसिटी.. अं… -’
‘तुला इम्युनिटी म्हणायचंय का?’
‘होय रे. ते इम्युनिटी वाढवायचं म्हणून नंदिनी रोज व्हॉट्सअपवर नवीन नवीन फॉर्म्युला वाचतंय आणि काढे करून पाजतंय. टीव्हीवर न्यूज लावलं की दिवसभर कुठलं तरी नट-नटी आत्महत्या केलेलं बातमी आणि जोरजोरात ओरडणारं अँकर लोक. मालिका लावलं की तेच तेच कंटाळा आणणारं गोष्ट.’
‘सगळय़ा बातम्या आणि मालिकेतल्या गोष्टी तोंडपाठ झाल्यात ना तुझ्या? मग आवाज पूर्ण बंद करून टीव्ही लावत जा. बातम्या बघताना ओरडणारा अँकर बबडय़ा आहे आणि मालिका बघताना बबडय़ा बातम्या सांगतोय अशी कल्पना करायची. मज्जा येईल बघ.’ घर येईपर्यंत मास्कच्या आतून देखील नाग्या खुदुखुदु हसत राहिला.