“आजपासून मी सिग्नल…’’ समोरच्या उपम्यात चमचा खुपसत नाग्यानं जाहीर केलं. “सिग्नल? तुला ट्राफिक सिग्नलवर पोलिसांनी विदाऊट हेल्मेट-मास्क गाडी चालवताना पकडलं काय?’’
“नाय रे, मी म्हणतंय ते डिजिटल सिग्नल.’’
“म्हणजे चौकाचौकात ठेवलेले सीसीटीव्ही का? ते फार भयानक असतं रे. माझ्या एका मित्राची बायको पोलीस खात्यात आहे. तो एका मैत्रिणीबरोबर हॉटेलमधून बाहेर पडताना आणि निरोप घेताना भावनावश होऊन तिचा हात वाजवीपेक्षा जास्त वेळ घट्ट दाबून धरलेला तिने सीसीटीव्हीत पाहिला. मग काय विचारतोस? घरी गेल्यावर बायकोने त्याला थर्ड डिग्री दाखवली.’’
“तू किती मागास असतंय रे. मी वेगळय़ा सिग्नलबद्दल…’’
“तसले सिग्नल द्यायचं आणि घ्यायचं आपलं आता वय राहिलंय का रे? कॉलेजमध्ये पुस्तकाच्या मधल्या पानावर पेन्सिलने निरोप लिहून मैत्रिणीला सर्वांसमक्ष पुस्तक द्यायचं आणि देताना हळूच तो पान नंबर सांगायचा. मी असा सिग्नल द्यायचो. साहित्य संमेलनातली जुनी गंमत सांगतो. तेव्हा मोबाईलचा शोध लागला नव्हता. माझा समीक्षक-मित्र हॉटेलमध्ये उतरला होता. मंडपात त्याला त्याची कवयित्री-मैत्रीण कवयित्री कवी-कवयित्रीच्या गराडय़ात भेटली. ती ‘लॉ’ची विद्यार्थिनी आहे. तिला तो म्हणाला, “आज संध्याकाळी सदोष मनुष्यवधावर एक ललित लेख लिहायचाय.’’ ती गेल्यावर मला म्हणाला, “सदोष मनुष्यवध म्हणजे आयपीसी 302. मी 302 नंबरच्या खोलीत उतरलोय हे तिला सांगायचं होतं.’’
संयम संपून नाग्या किंचाळला, “अरे, व्हॉट्सअपचं लोक आपलं प्रायव्हसी खलास करतंय. म्हणून मी ते बंद करून सिग्नल नावाचं नवीन ऍप घेतंय.’’ “कशावरून?’’ “तू पेपर वाचत नसतंय का? ते किंचाळणारं आणि स्वतःला देशभक्त म्हणणारं अँकर काय काय मेसेज लिहिलं ते पाचशे पान मजकूर पोलिसांनी खुलं केलंय. तरी त्याला सपोर्ट करणारं लोक असतंय. पंक्चरली जरी चॅट कुणीही, पंपीतसे कुणी वरून सपोर्ट. पण आपल्याला कोण सपोर्ट करणार. तू पण सिग्नल घे.’’ “अरे व्हॉट्सअपने तूर्त माघार घेतली आहे. आणि आमच्या चॅटमध्ये चोरायला असतंय काय? बाहेरून येताना बायकोने भाजी आणायचा निरोप, नायतर रिकाम टेकडय़ा नातलगांनी पाठवलेले गुड मॉर्निंग वगैरेचे काव्यमय संदेश. मी कधी वाचत नाही. निदान कंपनी तरी सगळे संदेश वाचेल. आपण भारतीयांनी एका वैज्ञानिक शोधाची कशी वाट लावली हे पाहून डोक्मयावर हात मारून घेतील. आव फिरंगी आव.’’