कसाही असो, नागजंपी ऊर्फ नाग्या माझा दोस्त आहे. नाग्या विमा कंपनीत नोकरी करीत असताना त्याला माझ्याव्यतिरिक्त कोणी मित्र नव्हता. मैत्रीण देखील नव्हती. कारण बरोबरीचे सहकारी, हाताखालचे कर्मचारी किंवा विमा एजंट कोणाशीच त्याचं पटत नव्हतं. त्याचे वरि÷ तर अक्षरशः एका दिवसाआड त्याची बिनपाण्याने करीत. तिरसट स्वभावामुळे नाग्या कायम एकला चलो रे होता.
अशा आमच्या नाग्याने निवृत्त झाल्यावर एका सोसायटीत सदनिका घेतली. सभासदांच्या वार्षिक सर्वसाधारण सभेत जाऊन बसला. तेव्हा कोणीतरी तरी त्याचं नाव चिटणीसपदासाठी सुचवलं. आणखीन कोणी अनुमोदन दिलं. नाग्या अक्षरशः गहिवरून गेला. आयुष्यात प्रथमच कोणीतरी त्याला मान देत होता. त्याने उत्साहाने सेपेटरीपद स्वीकारलं. पेन्शनर क्लबातल्या सर्वांना फोन करून ही बातमी सांगितली. तेव्हा त्याचं अभिनंदन करणारे मनातून हसले. पुढे वर्षभरातच सोसायटीतल्या सदस्यांनी नाग्याच्या नाकी नऊ आणले. नंतरच्या सभेत त्याने सेपेटरीपदाचा राजीनामा द्यायचा प्रयत्न केला. त्यावेळी सर्वांनी गोड बोलून तो फेटाळला. दरम्यान सोसायटीत वर्तमानपत्र टाकायला येणारा मुलगा, गल्लीतल्या मंडळाचे वर्गणी मागायला येणारे कार्यकर्ते, दुकानदार वगैरेंशी नाग्याचं किमान एकदा तरी भांडण झालं होतं.
परवा आमच्या बरोबर प्रभात फेरीसाठी आल्यावर नाग्याने मला दुसरी बातमी सांगितली. गल्लीतल्या मंडळाने त्याला पुरस्कार द्यायचं ठरवलं होतं.“यंदा करोनाचं साथ आलं होतं म्हणून मी त्या मंडळवाल्यांना वर्गणी दिलं नाय. उलट खरडपट्टी काढलं. तर ते मला जाम घाबरलं बघ,’’ त्याने सांगितलं.
“कशावरून?’’
“काल मला त्यांनी भेटायला येऊन एक गुलाबाचं फूल आणिक कसलं तरी पुरस्कार दिलं.’’
“पुरस्कार आणि तुला? कसला पुरस्कार? नाव काय?’’
“कसलं तरी भूषण असतंय. आणि त्यांनी माझ्याकडून एक स्टेटमेंट घेतलेलं की मी पुरस्कार कधीच परत करणार नाय. मी म्हटलं, मी कशाला पुरस्कार वापस करतंय? मी काय कलाकार असतं काय? तेव्हा सगळं मंडळवालं पोट धरून हसलं. मग मी पण हसलं.’’
“पण तो पुरस्कार कसला आहे? मला दाखव तरी.’’
“घरी गेल्यावर दाखवतंय.’’
आम्ही घरी गेलो. नाग्यानं टेबलच्या खणातून पुरस्कार काढून दाखवला. एका कागदाच्या तावावर मंडळाने नाग्याच्या नावासह पुरस्कार छापला होता. पुरस्काराचं नाव होतं ‘रिपूभूषण!’