आमचा बालमित्र नागजंपी ऊर्फ नाग्या नोकरीतून रिटायर झाला असला तरी अद्याप मनाने नोकरीतच आहे. त्यांच्या कचेरीतल्या आजी-माजी कर्मचाऱयांच्या फेसबुक आणि व्हॉट्सअप ग्रुपांमध्ये तो मनापासून रमतो. नोकरीत असताना त्याला ज्यांनी त्रास दिला त्यांच्याविषयीचा राग त्याने अद्याप सोडलेला नाही.
परवा सकाळी बागेत भेटला तेव्हा त्याची कळी खुलली होती. जॉगिंग ट्रकवर फेऱया मारताना तो मास्कच्या आतून खुदुखुदू हसत होता.
व्यायाम करून झाल्यावर आम्ही उडप्याकडे गेलो. मास्क काढून पाणी प्यायलो. मग मी त्याला विचारलं, “नाग्या, सकाळपासून फार खुशीत दिसतोयस. काय विशेष?’’
“तो लेकाचा खारकर, हरामखोर, ङङङङ’’
नाग्याने हलक्मया आवाजात खारकरला शिव्यांची माळ वाहिली. त्याच्या रागाचं कारण मला ठाऊक होतं. खारकर त्याच्या कचेरीत पर्सोनेल विभागात होता. त्याने वेळोवेळी नाग्याची मुद्दाम गैरसोयीच्या ठिकाणी बदली केली होती. नाग्याला बरेच छळले होते.
“नाग्या, तुझ्या स्टॉकमधल्या शिव्या संपल्या असतील तर आज तू का हसतो आहेस ते सांग. खारकरला साल्याला मरू देत. तो गेला उडत. आज तू इतका आनंदात का आहेस?’’ “सांगतंय की, सगळं सांगतंय.’’ असं म्हणून नाग्याने समोरच्या मसाला डोशाला आधी न्याय दिला. तोवर मीही समोरची इडली संपवली. मग कॉफी मागवल्यानंतर नाग्या जरा शांत झाला आणि मूडमध्ये आला. “आता तुला सगळं सांगतंय, बघ. त्या खारकरनं मला नोकरीत खूप छळलं होतं.’’
“ती सगळी रेकॉर्ड पुन्हा वाजवू नकोस रे. मुद्यावर ये.’’
“येतंय. तिथंच येतंय की मी. तर गेलं काही दिवस बँकवाल्यांच्या लूटमारीबद्दल किती बातमी येतंय. तू पण वाचली असणारच. मी पण सगळी वाचली. मग आमच्या ऑफिसमध्ये गेलं. आमचं पेन्शन दरमहा आमच्या बँकेच्या खात्यात जमा होत असतंय. ते काम करणाऱया असिस्टंटला मी भेटलं आणि खारकरचं पेन्शन कोणत्या बँकेत जमा होतंय ते बघून घेतलं.’’
“मग?’’ “आता मी उद्यापासून खारकरच्या खात्यात रोज दहा रुपये असं तीन दिवस ट्रान्सफर करतंय. माझं तीस रुपये आणि ऑफिसचं पेन्शन धरून चार वेळा त्याच्या खात्यात ट्रान्सफर झालं की त्याला दीडशे रुपये दंड होतंय. बस बोंबलत. माझं तीस रुपये गेलं तर पर्वा नाय रे. खारकरला दीडशे रुपये दंड होतंय.’’
“धन्य आहेस तू.’’