मी कमलाबाई ओगले नाही की मंगला बर्वे नाही. एक साधासुधा इसम आहे. कोरोनाच्या भीतीमुळे कित्येक महिने घरात लपलो आहे. कंटाळा घालवण्यासाठी काहीतरी वेगळं करण्याचा प्रयत्न करीत असतो.
मला आणि मजसम अनेकांना पानात भेंडी, कोबी दिसल्यावर चिडचिड होते. मला तर ती कुठलीशी गझल ऐकताना देखील भेंडी आणि कोबी स्मरतात ‘आज फिर उसने परोसी भिंडी/कोबी…’
एका पहाटे चहा ठेवताना दुधासाठी फ्रिज उघडला. तेव्हा दिसलं की दूध शिल्लक आहे. पण फ्रिजमध्ये फक्त भेंडी शिल्लक आहे. अरेरे! चहा घेत असतानाच विचार केला. आज भेंडीलाच छान नटवून पाहू. चहा घेतल्यावर कामाला लागलो. भेंडी स्वच्छ धुवून पुसून घेतली. दोन बटाटे आणि कांदे काढले.
भेंडीची पाहणी केल्यावर लक्षात आलं की समग्र भाजी लांबलचक, जाडजूड आणि निबर आहे. प्रत्येकीचा शेंडा-बुडखा तोडला आणि दोन-दोन आडवे आणि दोन-दोन उभे टुकडे केले. आपण लिलिपुटमध्ये आलोय अशी कल्पना केल्यावर काही तुकडे शेलाटय़ा, काही तुकडे सुबक ठेंगण्या पऱयांप्रमाणे दिसू लागले. आता या पऱयांना झगे हवेत. कांदे सोलून उभे चिरले. यांचे झगे होतील. मग बटाटय़ांकडे वळालो. आधी ते धुवून घेतले, त्यांचे वस्त्रहरण केले. मग जुन्या सिनेमात आइनेवाल्या चोळय़ांवर असतात त्या आरशांच्या आकाराच्या काचऱया चिरल्या.
कढईत पुरेसे तेल घेऊन आधी चोळय़ांवरचे आरसे चुकलो, काचऱया कुरकुरीत तळून घेतल्या. नंतर झगे ऊर्फ कांदे तळायला घेतले. छान तांबूस रंग आल्यावर उतरवले. एव्हाना कढई आणि तीतले तेल प्रचंड तापले होते. अनेक वर्षांनी पक्षाची सत्ता आल्यावर श्रे÷ाrंनी मुख्यमंत्रीपद नाकारले म्हणून ज्ये÷ आमदार जसा खवळतो, तसे. त्या संतप्त तेलात पऱया सोडल्या आणि गॅस बंद करून हलवले. काही सेकंदात प्रत्येक निबर भेंडी मऊ पडली. सरकार पाडायला निघालेल्या आमदारांना पुरेसा पाठिंबा न मिळाल्यास स्वगृही परतताना ते कसे नरम पडतात, तशीच.
बोल ऊर्फ बाउल ऊर्फ वाडग्यात तिन्ही पदार्थ घेऊन हलवून एकत्र केले. मीठ, गरम मसाला, शेंगदाण्यांचे कूट मिसळल्यावर खमंग वास सुटला. वरून थोडी कोथिंबीर पेरल्यावर सगळय़ा पऱया देखण्या दिसू लागल्या. जणू काय लिलीपुटमधली तुळशीबागच!
त्या वासाने सौ.ला जाग आली. आजचा दुसरा चहा तिनेच केला.