आम्ही शाळेत असतानाचे दिवस आठवतात. शाळा सुटायला बराच वेळ आहे. शेजारच्या वर्गातल्या मुलांना लागोपाठ दोन पिरियड ऑफ मिळाले आहेत. अशा वेळी आपले सगळे सर उपस्थित असल्याने विद्यार्थ्यांना किती वाईट वाटत असेल बरे.
लॉकडाऊन नावाचा हैवान काही ठिकाणी पूर्णतः आणि काही ठिकाणी अंशतः मागे घेतल्यावर लोकांच्या प्रतिक्रिया अशाच काहीशा बालीश उमटताना दिसतात. ग्रीन झोनमधले मॉर्निंग वॉकला जाणारे नागरिक आपल्याला वाकुल्या दाखवीत आहेत असे रेड झोनमधल्या नागरिकांना वाटते. पण तो आपला विषय नाही. लॉकडाऊन अंशतः उठल्यावर नागजंपी आणि बायको नंदिनीने वाटाघाटी केल्या. दिवसातून एकदा नाग्याने फिरायला जायचे आणि नंदिनीने एकदा फिरायला जायचे. दोघांनी जाताना मास्क लावायचा. लांब जायचे नाही, वगैरे. पहिल्या दिवशी दोघांनी करार पाळला. पण दुसऱया दिवशी सकाळपासून दोघे एकमेकांशी बोलायचे बंद झाले. नाग्या बाहेर निघाल्यावर नंदिनी धुसफुसत म्हणाली, “जा उकिरडे फुकायला, आणि माझ्या उरावर एक सवत आणून ठेवा. या वयात शेण खायला लाज कशी वाटत नाही?’’ नाग्या म्हणाला, “याला म्हणतंय, चोराचं – सॉरी – चोरणीचं उलटं बोंबा.’’
“मला चोरणी म्हणायला काही वाटत नाही?’’
“तुला माझ्यावर आरोप करताना कुठं काय वाटलं?’’
“अहो घरात सून यायची वेळ झाली आणि डीपीवर विशीतल्या मुलींचे फोटो लावता?’’
“आणि तू तुझ्या डीपीवर ते उघडय़ा सिक्स पॅकब्ज दाखवणारं परपुरुषाचं फोटो का लावतंय? आधी खुलासा कर.’’
“आधी तुम्ही करा.’’
“करीन की. मी घाबरत नसतंय. हे बघ. तुझं वाचन कमी असतंय. म्हणून तू हिला ओळखत नाय. हे फोटो एका शूर मुलीचं असतंय. तिचं नाव सोनू मलिष्का. ती सगळय़ा मजुरांना स्वतःच्या खर्चानं घरी पाठवतंय. म्हणून मी तिचं फोटो डीपीवर लावलंय. रिक्षावालं गिऱहाईकला नकार दिलं की त्याला फोटो दाखवून मी म्हणतं, हे सोनू लोकांना फुकट घरी सोडतंय. तू मला पैशे घेऊन तरी घरी सोड.’’
खुलासा ऐकून नंदिनी खदखदा हसू लागली, “बै बै बै… शर्थ झाली. अहो तुम्हाला अभिप्रेत आहे ती व्यक्ती सोनू वालिया नाही, सोनू सूद. तो पुरुष आहे. त्याचा फोटो माझ्या डीपीवर आहे आणि मी देखील रिक्षावाल्यांना त्याची शपथ घालते.’’