रशियाच्या सैन्यासमोर शरणागती नाही ः 6 वर्षीय युलियाने मानली नाही हार
युक्रेनमध्ये युद्धाचे भयावह रुप दिसून येत आहे. रस्त्यांवर मृतदेहांचा खच पडला असून अनेक शहर दफनभूमीत रुपांतरित झाली आहेत. मृतदेहांना सामूहिक स्वरुपात दफन करण्यात येत आहे. रशियाचे सैनिक सर्वसामान्य नागरिकांना लक्ष्य करत आहेत. सातत्याने होणाऱया बॉम्बवर्षावामुळे युक्रेनमधील शहरांचा उर्वरित जगासोबतचा संपर्क तुटला आहे. याचदरम्यान मारियुपोल शहरात अडकून पडलेले एक कुटुंब स्वतःचा जीव वाचविण्यासाठी 125 किलोमीटरची पायपीट करून जपोरिजिया येथे पोहोचले आहे.
सर्वसामान्य नागरिकांनी आश्रय घेतलेल्या रेल्वेस्थानकावरही रशियाने क्षेपणास्त्राद्वारे हल्ले केले आहेत. अशा स्थितीत येवगेन आणि टेटियाना यांच्याकडे स्वतःच्या चार मुलांना मृत्यूच्या दाढेतून बाहेर काढण्यासाठी मारियुपोल शहर सोडण्याशिवाय अन्य कुठलाच मार्ग नव्हता. पूर्ण कुटुंब एकत्र पायी प्रवासास निघाले होते.
रशियाच्या सैन्याने अनेक आठवडय़ांपर्यंत मारियुपोल शहराला वेढा घालून ठेवत असंख्यवेळा हल्ले केले. विध्वंसाच्या या दृश्यादरम्यान येवगेन आणि टेटियाना हे स्वतःच्या मुलांना समस्येला कशाप्रकारे सामोरे जावे हे शिकवत होते. माझी 4 मुले असून यात यूलिया (6 वर्षे), अलेक्झेंडर (8 वर्षे), एना (10 वर्षे) आणि इवान (12 वर्षे) यांचा समावेश आहे. हल्ल्याच्या भीती आम्ही कित्येक आठवडे बंकरमध्ये लपून राहिलो. सुमारे 2 आठवडय़ांपर्यंतत मुलांना कशाप्रकारे तरी समजाविले. जीव वाचविण्यासाठी आम्हाला पलायन करावे लागेल आणि आमचा प्रवास अडचणींना भरलेला असू शकतो याची कल्पना त्यांना दिली. मुलांना हा प्रकार एखाद्या ऍडव्हेंचरप्रमाणे होता असे टेटियाना यांनी सांगितले.
मनात भीती, डोळय़ांमध्ये आशेचा किरण घेत येवगेन आणि टेटियाना या जोडप्याने स्वतःच्या मुलांसोबत बंकरमधून बाहेर पडत प्रवास करण्याचा निर्णय घेतला. बंकरमध्ये बाहेर पडल्यावर शहर पूर्णपणे उद्ध्वस्त झाल्याचे नजरेस पडल्यावर मुलांना धक्का बसला. त्यांच्या मनात नेमके काय चाललंय हे आम्हाला समजत नव्हते असे येवगेन यांनी म्हटले आहे.
बंकरमधील जीवन
बंकरमध्ये लपून बसलेले लोक केवळ जीव वाचविण्याचा विचार करत होते. आम्हाला केवळ अन्न मिळणे देखील पुरेसे होते. अन्नपाण्याची व्यवस्था करणे अवघड होते. बॉम्बवर्षावापेक्षा अधिक आम्हाला उपासमारीने मरण्याची भीती सतावत होती. कशाप्रकारे तरी पुस्तकांची व्यवस्था करत मुलांचे लक्ष बॉम्बवर्षावात गुंतून पडू नये याची खबरदारी घेतल्याचे टेटियाना म्हणाल्या.
अडचणी तरीही झुकलो नाही
आम्ही 5 दिवस आणि 4 रात्री पायपीट केली. यादरम्यान अनेक रशियन तपासणी नाक्यांवर आम्हाला रोखण्यात आले. रशियाच्या सैनिकांनी आम्हाला अनेक प्रश्न विचारले अन् आम्हाला जाऊ दिले. 125 किलोमीटरची पायपीट केल्यावर आम्हाला मदत मिळाली. जपोरिजियानजीक एका व्यक्तीने आम्हाला लिफ्ट दिल्याची माहिती येवगेन यांनी दिली. हे कुटुंब युक्रेनमध्येच राहू इच्छिते. युक्रेन आमचे घर असून येथेच आमचे पूर्ण जीवन घालवू इच्छितो असे त्यांचे म्हणणे आहे.